خوشه اشک ( فریدون مشیری)

شعر : خوشه اشک

شاعر : استاد فریدون مشیری

قفسی باید ساخت

هرچه در دنیا گنجشک و قناری هست

با پرستوها

و کبوترها

همه را باید یکجا به قفس انداخت

روزگاری است که پرواز کبوترها

در فضا ممنوع است

که چرا

به حریم جت ها خصمانه تجاوز شده است

روزگاری است که خوبی خفته است

و بدی بیدار است

و هیاهوی قناری ها

خواب جت ها را آشفته است

غزل حافظ را می خواندم

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

تا به آنجا که وصیت می کرد

گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک

از فروغ تو به خورشید رسد صد پرتو

دلم از نام مسیحا لرزید

از پس پرده اشک

من مسیحا را بالای صلیبش دیدم

با سرخم شده بر سینه که باز

به نکو کاری پاکی خوبی

عشق می ورزید

و پسر هایش را

که چه سان پاک و مجرد به فلک تاخته اند

و چه آتش ها هر گوشه به پا ساخته اند

و برادرها را خانه برانداخته اند

دود در مزرعه سبز فلک جاری است

تیغه نقره داس مه نو زنگاری است

و آنچه هنگام درو حاصل ماست

لعنت و نفرت و بیزاری است

روزگاری است که خوبی خفته است

و بدی بیدار است

و غزل های قناری ها

خواب جت ها را آشفته است غزل حافظ را می بندم

خیره در مزرعه خشک فلک می نگرم

از پس پرده اشک

می بینم

در دل شعله و دود

می شود خوشه پروین خاموش

پیش خود می گویم

عهد خودرایی و خود کامی است

عصر خون آشامی است

که درخشنده تر از خوشه پروین سپهر

خوشه اشک یتیمان ویتنامی است.