قصیده ۲۰۰۰(م- کاشانی)

 شعر: قصیده ۲۰۰۰ 

شاعر : شادروان مجتبی کاشانی (م- سالک) 

دیدم فصل امتحانات هست دیدم بی مناسبت نیست این شعر از مجتبی کاشانی  بزارم. مردی که واقعاْ میخواست دیدگاه خودباوری رو در تمام ایرانیها زنده کنه واقعآ روحش شاد . من که ندیدمش ولی شیفته جملاتش شدم به امید سرفرازی تمامی ایرانیان در جای جای دنیا.این شعر طولانی هست اما بسیار شیرین من که واقعاْ دوسش دارم باعث یه سری تحولات تو زندگیم شد. 

نیوتن می آسود

در پناه سایه در زیر درخت

ناگهان سیبی افتاد زمین

نیوتن آن را دید

سپس از خود پرسید

که چرا سوی هوا پرت نشد

اکتشافات جهان

اتفاقات بود که چنین می‌افتاد

که کسی می فهمید

و به ما می فرمود که چه چیز چه پیامی دارد

و چه رازی دارند آیات خدا

راز و اسرار جهان

کشف می شد یک روز

درپی گم شدن کشتی در یک دریا

یا کسی در صحرا

یک کسی می فهمید که کجا آمریکاست

یا کجا غار علیصدر، یا کجا قطب شمال

یک کسی می فهمید

که بخار قدرتی دارد، نیز

و کسی می فهمید چه گیاهی چه شفایی

و چه دردی چه علاجی دارد

یک کسی می خوابید در زیر درخت

نیوتن یا داود

       گیو یا گالیله،

ترزا یا مریم

             و علی یا عیسی

از عدن یا نروژ

           اهل ایران یا هند

مصر یا گرجستان

           از پرو یا گینه

و فرو می افتاد

            یک گلابی یا سیب

                و ترنج و انار...

راز و اسرار جهان

کشف می شد یک روز

ما نبینیم کسی می بیند

ما نگوییم کسی می گوید

یکی کسی در جایی

که زمین می چرخد

به جهانی می گفت

گرد خورشید و بر محور خویش

و اگر گالیله توبه کند

و بگوید که ـ با تهدید ـ نخواهد چرخید

باز خواهد چرخید

آری و زمین توبه نخواهد کرد

خواهد چرخید

راز و اسرار جهان

کشف می شد یک روز

ما نبینیم کسی می بیند

ما نفهمیم کسی می فهمد

هیچ کس منتظر مهلت خمیازه ما نیست

گلم   

هیچ کس منتظر خواب تو نیست

که به پایان برسد

لحظه ها می آیند

سالها می گذرند

و تو در قرن خودت می خوابی

قرن آدم ها هر لحظه تفاوت دارد

قرن ها گاه کوتاهتر از ده سالند

گاه صدها سالند

قرن ها می گذرند

و تو در قرن خودت می مانی

ما از این قرن نخواهیم گذشت

ما از این قرن نخواهیم گریخت

با قطاری که کسان دگری ساخته اند

هیچ پروازی نیست

برساند ما را به قطار دو هزار

و به قرن دگران

مگر انگیزه و عشق

مگر اندیشه و علم

مگر آیینه و صلح

و تقلا و تلاش

قرن ها گرچه طلبکار جهانیم ولی

ما بدهکار جهانیم در این قرن چه باید بکنیم

هیچکس گاری مار را به قطاری تبدیل نکرد

هیچکس ذوق و اندیشه پرواز نداشت

هیچکس از سر عبرت به جهان خیره نشد

هیچکس از سفری تحفه و سوغات نداشت

من در این حیرانم

که چرا قافله علم از این جا نگذشت

یا اگر آمد و رفت

پدرانم سرگرم چه کاری بودند؟

بر سر قافله سالار چه رفت

و اگر همراه این قافله گشتند گهی

برنگشتند چرا؟

ما چه کردیم برای دگران

و چرا از خم این چنبره بیرون شدیم

نازنین

زندگی ساعت دیواری نیست

که اگر هم خوابید

بتوانی آن را تنظیم کنی

کوک کنی

برسانی خود را به زمان دگران

کامیابی صدفی نیست که آن را موجی

بکشد تا ساحل

و در او مرواریدی باشد

غلطان،

نایاب

هیچ صیاد زیردستی نیز

باز بی تر و تقلا

ماهی کوچکی از دریای صید نکرد

بخت از آن کسی است

که به کشتی رود و به دریا بزند

دل به امواج خطر بسپارد

و بخواهد چیزی را کشف کند

و بداند که جهان پر آیات خداست

بشنود شعر خداوندی را در کار جهان

و ببندد کمرش را با عزم

و نمازش را در مزرعه

در کارگهی بگذارد

و مناجات کند با کارش

و در اندیشه یک مسئله خوابش ببرد

و کتابش را بگذارد در زیر سرش

و ببیند در خواب

حل یک مسئله را

باز با شادی درگیری یک مسئله بیدار شود

ابن سینا

 پاستور

   گراهام بل

      رازی

           و ادیسون

                  ادیسون

                          و ادیسون

                                    بشود

بخت از آن کسی است

که چنین می بیند

و چنین می فهمد

و چنان جام پری می نوشد

و چنین می کوشد

بخت از آن سیبی است

که در آن لحظه فتاد

و از آن نیوتن

که به آن اندیشید

و در آن راز بزرگی را دید

خوش به حال آن سیب

خوش به حال نیوتن

فریاد ( بیاد م- اخوان - ث)

شعر: فریاد

شاعر: مهدی اخوان ثالث

خواننده: استاد شجریان

مهدی اخوان ثالث  در سال 1307 در مشهد به دنیا آمد . وی پس از تحصیل در رشته آهنگرى ، هنرستان را به پایان برد و به کار آهنگرى مشغول شد. سپس وارد رشته ادبى دبیرستان شاهرضا شد و در پایان سال به تهران آمد و براى نظام وظیفه معافى دو ساله گرفت و به استخدام آموزش و پرورش روستایى درآمد و براى تدریس به یکى از روستاهاى ورامین رفت. اخوان در سال 1329 با دخترعمویش ازدواج کرد و سال بعد براى کار معلمى به لویزان تهران آمد و در همین سال مجموعه شعرهاى کلاسیکش را که اغلب در قالب غزل بود، با عنوان «ارغنون» منتشر کرد.وی در سال 1332 مدال طلاى مسابقه شعر فستیوال جوانان دموکرات را دریافت کرد و به کشور رومانى دعوت شد که به این سفر نرفت.

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز.

 هر طرف می سوزد این آتش،

 پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود.

من به هر سو می دوم گریان،

 در لهیب آتش پر دود؛

وز میان خنده هایم تلخ،

  و خروش گریه ام ناشاد،

از دورن خسته ی سوزان،

می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد!

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم.

 همچنان می سوزد این آتش ،

نقشهایی را که من بستم به خون دل،

 بر سر و چشم در و دیوار ،

در شب رسوای بی ساحل.

وای بر من ، سوزد و سوزد

 غنچه هایی را که پروردم به دشواری،

در دهان گود گلدانها ،

روزهای سخت بیماری.

از فراز بامهاشان ، شاد ،

دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب،

بر من آتش به جان ناظر .

در پناه این مشبک شب .

من به هر سو می دوم ،

 گریان ازین بیداد.

 
 می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد!

 
 وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش  

آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان؛

و آنچه دارد منظر و ایوان.

 من به دستان پر از تاول  

این طرف را می کنم خاموش،

وز لهیب آن روم از هوش؛

ز آندگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود.

 تا سحرگاهان ، که می داند، که بود من شود نابود.

 
 خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر،

 صبح از من مانده بر جا مشت خکستر ؛

وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب،

مهربان همسایگانم از پی امداد ؟

سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد .

می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد!

احمدک(؟؟؟ بیاد پا برهنه های مدرسه)

نمیدونم این شعر دقیقاً واسه کیه اما یه آشنایی قسمتهای از این شعرو به عنوان شعر احمد شاملو بهم نشون داد اما از طرفی تو جشن فارغ التحصیلص دانشگاه مجری این شعر کامل رو بعنوان شعر خسرو گلسرخی معرفی کرد یکی هم گفت شاعرش یه معلم کرمانی هست. بحر حال مهم شعر هست که فوق العاده  زیبا و تاثیر گذاره. من هر بیت رو به دو قسمت تقسیم کردم تا خوندنش راحتر بشه. از کسانیم که شاعر یا به نواقص احتمالی این شعر واقفند خواهش میکنم کمکم کنند. 

شعر: احمدک

شاعر: ؟؟

معلم چو آمد بنا گه کلاس

                چو شهری فروخفته خاموش شد

سخنهای ناگفته کودکان

                     به لب نارسیده فراموش شد

معلم زکار مداوم مدام

                 غضبناک و فرسوده و خسته بود

جوان بود و در عنفوان شباب

                  جوانی از او رخت بر بسته بود

سکوت کلاس غم آلود را

                      صدای درشت معلم شکست

ز جا احمدک جست و بند دلش

                   بدین بی خبر بانک ناگه گسست

بیا احمدک درس دیروز را بخوان

                        تا ببینم که سعدی چه گفت

ولی احمدک درس نا خوانده بود

                     به جز آنچه دیروز آنجا شنفت

عرق چون شتابان سرشک یتیم

                   خطوط خجالت برویش نگاشت

لباس پر از وصله و ژنده اش

                       بروی تن لاغرش لرزه داشت

زبانش به لکنت بیفتاد و گفت ،

                        بنی آدم اعضای یکدیگر اند

وجودش به یکباره فریاد کرد ،

                       که در آفرینش ز یک گوهرند

در اقلیم ما رنچ بر مردمان

                          زبان دلش گفت بی اختیار

چو عضوی بدرد آورد روزگار

                           دگر عضوها را نماند قرار

تو کز ، کز ، تو کز وای یادش نبود 

                 جهان پیش چشمش سیه پوش شد

سرش را به سنگینی از روی شرم

                       بپائین بیفکند و خاموش شد

ز اعماق مغزش بجز درد و رنج

                            نمی کرد پیدا کلام دگر

در آن عمر کوتاه او، خاطرش

                           نمی داد جز آن پیام دگر

ز چشم معلم شراری جهید

                               نماینده آتش خشم او

درونش پر از نفرت و کینه گشت

                      غضب میدرخشید درچشم او

چرا احمد کودن بی شعور ،

                          معلم بگفتا به لحن گران

نخواند ی چنین درس آسان ،

              بگو مگر چیست فرق تو با دیگران

عرق از جبین احمدک پاک کرد

                      خدایا چه میگوید آموزگار

نمی بیند آیا که دراین میان

                       بود فرق ما بین دار وندار

چه گوید ؟ بگوید حقایق بلند

          به شهری که از چشم خود بیم داشت

بگوید که فرق است ما بین او و آنکس

                    که بی حد زر و سیم داشت

به آهستگی احمد بی نوا

                  چنین زیر لب گفت با قلب چاک

که آنها بدامان مادر خوشند و من

                        بی وجودش نهم سر بخاک

به آنها جز از روی مهر و خوشی

                   نگفته کسی تا کنون یک سخن

ندارند کاری بجز خورد و خواب

                      به مال پدر تکیه دارند و من

من از روی اجبار و از ترس مرگ

                کشیدم از آن درس بگذشته دست

کنم با پدر پینه دوزی وکار

                 ببین دست پر پینه ام شاهد است

سخنهای او رامعلم برید

                 هنوز او سخنهای بسیار داشت

دلی از ستمکاری ظالمان نژند

                     و ستم دیده و زار داشت

معلم بکوبید پا بر زمین ،

               که این پیک قلب پر از کینه است

بمن چه که مادرزکف داده ای ؟

             بمن چه که دستت پر از پینه است

یکی پیش ناظم رود با شتاب

                   بهمراه خود یک فلک آورد

نماید پر از پینه پاهای او

                  ز چوبی که بهر کتک آورد

دل احمد آزرده و ریش گشت

                    چو او این سخن از معلم شنفت

ز چشمان او کور سوئی جهید

                   بیاد آمدش شعر سعدی و گفت

ببین ، یادم آمد دمی صبر کن

                     تامل ، خدا را ، تامل ، دمی

تو کز محنت دیگران بی غمی

                      نشاید که نامت نهند آدمی

دار وگ( نیما یوشیج)

شعر: داروگ

شاعر: شادروان نیما یوشیج

خواننده : استاد شجریان

خشک آمد کشتگاه من

در جوار کشت همسایه

گرچه می گویند: (( می گریند روی ساحل نزدیک

سوگواران در میان سوگواران))

قاصد روزان ابری،داروگ،کی می رسد باران؟

بر بساطی که بساطی نیست

در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست

و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد

- چون دل یاران که در هجران یاران-

قاصد روزان ابری، داروگ ، کی می رسد باران؟

اشک رز ( کارو)

 شعر :اشک رز

شاعر : کارو

کارو شاعر و نثر نویس معاصر ، برادر خواننده معروف ویگن در سال 1306 ه.ش در همدان دیده به جهان گشود این شاعر نه چندان نامی اما برای اهل هنر آشنا مضمون بیشتر اشعارش دردهای اجتماعی است که فقر در آنها بیدادمیکند.کتاب معروف او سکوت سرد است که در سال 1334 به نثر و نظم درآورده و به چاپ رسانده از باقی آثارش نامه ها- خاطرات- گورکن را می توان نام برد.
این شاعر حساس بنا به گفته ای در همان سال 1334 بعد از نوشتن یک وصیت نامه در سن 28 سالگی دست به خود کشی زد که خود از آن به 280 سال رنج و مشقت یاد می کند .

در گوشه ای از این وصیت نامه آمده است: می دانم پس از مرگم ثروتمندی ، از میان ثروتمندان شهر ما پیدا خواهد شد که لاشه مرا بخاطر اضافه کردن شهرتی بر شهرتهای کذائی خود، به خاک بسپارد....

...اما نه ! ثروتمندان محترم!؟... لطفا مرا با پول خود ، به خاک نسپارید!... لاشه مرا با کارد آشپزخانه ی رنگ و رو رفته مان، که قلمتراش مداد شبهای نویسندگی من است، در هم بدرید! و پاره های سرگردان لاشه ی مرا در پست ترین نقاط شهر، به سگها بسپارید ...! من می خواهم ، از لاشه من ، چندین سگ گرسنه سیر شود... شما آدمکهای کمتر از سگ ، که هیچ انسان گرسنه ای از درگاهتان سیر نشد!...

من میمیرم ... اما مرگ من ، مرگ زندگی من نیست! مرگ من ، انتقامی است که زندگی من ، از جعل کننده ی نام خودش می گیرد؟. من میمیرم تا زندگی زیر دست و پای مرگ نمیرد!... مرگ من، عصیان یک زندگی است که نمی خواهد بمیرد...!

دلم از این همه گرفتاری، این همه خونخواری و

تبهکاری ، گرفته بود.

رفتم سراغ دوستم .....گفتم:

بیا بخاطر یک لحظه فراموشی ، پیمانه ای چند

" می" بزنیم.

بزیر درخت رزی که تنها درخت خانه ی ما بود،

پناه بردیم . هنوز اولین پیمانه ی شراب را سر نکشیده

بودم که یک:

 قطره آب ،

از شکستگی یک شاخه ی سر شکسته ،

بدامانم فرو غلطید .....با تعجب از دوستم

پرسیدم:

این قطره چه بود؟

از کجا بارید؟

در آسمانها که از " ابر" خبری نیست.

دوستم پاسخی داد ، که روحم را تکان داد

گفت: درخت رز است که گریه می کند!

می خواهد به ما بفهماند که:

بی انصاف ها ،

لا اقل خون مرا جلوی چشم من نخورید!